Welkom op het blog over mijn diabeteshulphond. Een diabeteshulphond alarmeert mensen met diabetes voor een naderende hypo of hyper. De meeste mensen met diabetes voelen dit zelf erg goed aan, maar niet iedereen. Sinds een jaar of 5 voel ik dit totaal niet meer of veel en veel te laat. Wat ik ook heb geprobeerd, mijn natuurlijke alarm voor hypo's en hypers is weg en blijft weg.
Dit kan leiden tot gevaarlijke situaties en bovendien zijn al die zware hypo's en hypers een aanslag op je lijf.
Gelukkig heb ik in 2009 kennis mogen maken met Stichting Paqo. Zij leiden o.a. diabeteshulphonden op. Echte life-savers!
Op dit blog kan je volgen wat Shaina en ik zoal meemaken.
Veel leesplezier.

woensdag 31 juli 2013

Achtergrond

Tot mijn schrik zie ik dat het alweer meer dan een jaar geleden is sinds ik voor het laatst heb gepost! En dat terwijl hier zulke, misschien op het eerste gezicht kleine, maar mooie dingen gebeuren. Shai en ik , ik en Shai....... we zijn een hecht team dat elke keer nog weer meer groeit, ontwikkeld en een hechtere band opbouwt. Voor ons, hier als gezin, is het al zo "normaal" dat Shai haar werk hier zo goed doet en op zo'n subtiele manier, dat we erg blij zijn met de verwonderde reacties van anderen. Die reacties laten ons weer even met de ogen van een ander kijken naar dit bijzondere meisje. Zeker beseffen we hoe speciaal ze is en wat een "simpel" alarm van haar allemaal voorkomt. Jaren hebben we die ellende geleefd. Nee niet "geleefd", het was "overleven". Van de ene hypo in de andere, terwijl mijn lijf nog aan het herstellen was van een diepe hypo, donderde vaak de volgende er alweer overheen. En nu? Veel dalende bloedsuikers worden geen hypo's meer, veel stijgende bloedsuikers kunnen vaak worden gecorrigeerd door voortijdig in te grijpen. Natuurlijk zijn er periodes dat ondanks "logisch" ingrijpen mijn lijf niet reageert zoals de inschatting is/was. Onbegrijpelijke hypers, waarbij insuline water lijkt te zijn,  of zo sterk dalende bloedsuikers dat alle energiedrankjes uit "light-sapjes" lijken te bestaan. In die periodes vraag ik me af of ik dan pure AA-drank plas....  Maar het grote verschil is nu dat ik niet meer aan het "overleven" ben. Ik LEEF weer, de grote impact van het leven met diabetes en de sterke ontregelingen is veranderd. Er zijn minder pieken en dalen en als ze er zijn zijn ze vaak veel minder heftig. Waarin eerst alles draaide om de bloedsuikers en alle mooie dingen in het leven ergens op de achtergrond, soms net buiten mijn gezichtsveld, gewoon doorgingen, is er nu meer ruimte gekomen om juist die achtergrondgebeurtenissen meer naar de voorgrond te halen en de hele gebeuren met ontregelingen naar de achtergrond te schuiven. En als het op de achtergrond dan mis dreigt te gaan is daar mijn Kanjer. Met een subtiele verwijzing, zonder de gebeurtenissen op de voorgrond te verstoren, vertelt ze me dat er wat op komst is. Even een meting (dat leidt eigenlijk niemand af) en een logische beredenering, waar kom ik vandaan, wat wil deze waarde in combinatie met het alarm van Shai me zeggen, welke stappen ga ik zetten? Die verantwoording voor het handelen ligt bij mij, niet bij Shai.

Tijdens onze korte vakantie was Shai onze buurtjes al opgevallen. Ze is zo makkelijk in de omgang, neemt heel strategisch haar plekje in, luistert en reageert op verwachtingen en vertedert veel mensen met haar mooie koppie. Is dat echt een poedel? Grappig dat veel mensen (net als ik in het begin, alleen een poedel kennende vanuit de "bolletjes" en alle vooroordelen die daarmee gepaard gaan.....schaam me diep nu), een ander beeld hebben van een poedel. Al moet ik ook heel eerlijk toegeven, dat als we het echt hebben over het "waarom" Shai hier is, me haar uiterlijk of ras echt niet zou boeien.


Oké, beetje overdreven deze.....
We staan dus te praten en opeens duwt Shai met haar neus tegen mijn been. O jee, schiet het door mijn hoofd, ik heb je eerste verwijzing al gemist. Dat lijkt Shai weinig uit te maken, ze tikt me nog eens aan en ik loopt de caravan binnen om te meten. Buiten staan de buurtjes een beetje raar te kijken. Ik meet een 5.6.  Oké, voor het eten een 7.1 en nu een daling mét een verwijzing, tijd voor wat snelle koolhydraten. Thnx Shai! Dat is nu even het vervelende van mijn spijsvertering. Het werkt niet altijd zoals je zou verwachten. Maar Shai laat zich niet afleiden door dit soort gedachten, het gaat zo niet goed, dus verwacht ze na haar alarm mijn handeling.
De toch vragende blik van de buurvrouw trekt mijn aandacht als ik weer naar buiten loop. Voor ik haar al iets uit kan leggen, roept Tim vanaf de schommel: Goed zo Shai, je bent een kanjer! Hij springt van de schommel af om Shai een Timknuffel te geven. Hij kijkt naar de buurtjes en vertelt trots: Shai is een hele goeie hulphond, de beste! Tim staat op en loopt vrolijk weer naar de schommel en zijn nieuwe vriendje.
Ik leg de buurtjes uit hoe en wat en ze zijn verbaasd. Juist die verbazing doet ons er weer even aan denken hoe bijzonder dit is. De dankbaarheid volgt al op elke verwijzing, maar de bijzonderheid is wel prettig om weer even goed in beeld te hebben.
Nog een kleine vijf minuten is Shai haar blik verscherpt op mij en laten haar ogen me niet los. Daarna zie ik de "actiebereidheid" van Shai afzakken. Na een half uurtje check ik toch nog even na (ik weet dat het goed is, maar toch moet mijn brein het bevestigd zien in cijfertjes in plaats van gedrag..... al is het maar om mijn handelen altijd te kunnen uitleggen achteraf, of de ervaring te gebruiken). Ik meet en zie tevreden dat een ruime 32 gr snelle koolhydraten uit de energiedrank geen torenhoge bloedsuiker hebben veroorzaakt, maar ik zit keurig op 6.3! Nogmaals krijgt Shai een knuffel, Dank je wel meissie, zonder haar was mijn bloedsuiker gezakt naar hypowaardes. Deze verwijzingen zijn er vaak. In de oren van een diabeet klinkt het wellicht raar om met een perfecte bloedsuiker wat snelle koolhydraten te nemen. Er is immers geen hypo! Nee, da's waar. Maar we hebben er samen weer eens eentje voorkomen! En ja afgezaagd maar waar: voorkomen is beter dan genezen........

Ik schuif buiten aan, kop koffie erbij, voetjes omhoog. Ik geniet van het uitzicht op het speelveld waar de kids zich opperbest vermaken en naast me ligt languit , misschien ook wel na te genieten van ons teamwork, mijn "achtergrond" bewaker...............


3 opmerkingen:

  1. Lieve Judith
    Ik verwonder me nog steeds hoe het werkt. Ik mocht toch al een tijdje getuige zijn van het proces dat jij en Shai doorgaan. Ik heb gezien hoe Shai jou vrijheid heeft gegeven en dat je de wereld bent ingestapt.
    Dit is mooi om te zien.
    Lieve groet
    Bernadet

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel Bernadet! Het is idd een heel proces met heel veel facetten. En elke keer ontdekken we weer een nieuw vlakje.........

      Verwijderen
  2. Het is inderdaad goed om te zien dat je dankzij shai extra hulp en vrijheid krijgt. Dit is erg mooi om te zien

    BeantwoordenVerwijderen