Nog een mooi moment waaruit maar weer eens blijkt hoe makkelijk een goede diabetes hulphond integreert in de dagelijkse praktijk.
Mijn dochter had een viering op school. Groep 3 t/m 5 lieten trots aan de ouders zien waar ze de afgelopen tijd mee bezig zijn geweest en wat ze hebben geleerd.
Samen met mijn jongste op en Shaina naast de fiets op weg naar school. Shaina ging mee onder dek, want voor de kinderen is het heel duidelijk dat als Shaina haar "jas" aanheeft ze niet geaaid mag worden, want dan let ze op mij. Soms is dat toch nog wel lastig, want ze heeft natuurlijk echt een knuffel-uiterlijk, maar zo mooi om te ervaren dat het voor kinderen heel duidelijk is.
Een beetje onwennig zat Shaina de eerste vijf minuten in de speelzaal, die langzaam volliep met trotse ouders en grootouders. Het was een gezellige drukke boel. Shaina ging naast me liggen en bekeek alles maar eens goed. Het was een erg leuke middag, met veel muziek, applaus en stralende kinderen. Shaina vond alles best en bleef relaxed bij me liggen. Tot ze opeens omstond en me op een heel bekende manier aantikte. Even meten en jawel; een 8.9! Ik ben zo trots op Shaina, in een drukke en vreemde omgeving zo relaxed zijn en toch zo scherp op mij letten! Haar alarm viel niemand op, het meten van mijn bloedsuiker viel alleen de moeder naast me op. Even een kleine bolus (want ondertussen wéét ik dat ik bij deze waarde én een alarm van Shaina omhoog ga) en weer volop genieten van alle kinderen, in het bijzonder van mijn meisje!
Na afloop viel het sommige ouders pas op dat Shaina ook mee was. Geweldig hoe ik zo subtiel, zonder irritante en opvallende piepjes wordt gewaarschuwd voor een dreigende hyper. Shaina gaat gewoon waar ik ga, zonder dat het een belasting is. Het is een verrijking!
vrijdag 4 november 2011
donderdag 3 november 2011
Nieuwsflits; beveiliger neemt taak diabetes hulphond over
Zucht.......
Nog nooit ben ik in het ziekenhuis aangesproken op het feit dat mijn diabetes hulphond me in de gaten houdt tijdens bezoekjes aan de specialist. Tot eergisteren. Op weg naar mijn afspraak met een specialist (ondanks de drukte in de stad mooi op tijd.......) worden Shaina en ik tegengehouden door een beveiliger van het ziekenhuis. Niet omdat de meneer in beveiligersuniform wilde weten wat voor een hulphond het was, of dat Shaina een doodle of een poedel is, nee.... Van de meneer mochten we niet het ziekenhuis verder in, totdat de afdeling waar ik moest zijn kenbaar had gemaakt dat we welkom waren (...............).
Dit protocol was helaas slechts alleen bij deze beveiliger bekend, want we hebben een kwartier moeten wachten. In dat kwartier zijn er diverse telefoontjes gepleegd. Daar sta je dan. De minuten glijden voorbij en alle tijdwinst die ik had gehad door de echte drukte in de stad te vermijden verdampte als sneeuw voor de zon. Sterker nog, deze keer zou ik veel te laat op mijn afspraak verschijnen (oké, vaak is het andersom, maar ik voel me niet prettig als ik te laat kom). Gelukkig kon ik dat gevoel wat wegstoppen door de beveiliger met zijn protocol de schuld te geven. Terwijl hij een andere beveiliger liet bellen, bleef hij bij ons staan (stel je voor dat die mevrouw met hond er vandoor zou gaan). Hij vertelde dat er wel eens mensen waren die bijvoorbeeld met een chiwawa op de arm het ziekenhuis inliepen. Duh..... wat een vergelijking (tenzij de chiwawa een hulphond is natuurlijk, herkenbaar aan zijn dekje). Shaina loopt netjes onder dek, ik heb haar hulphond id-pas bij me, voor iedereen is het duidelijk dat ze een hulphond is......... Haar eerste taak is echt niet om me gezelschap te houden. Heb dat de beste man ook uitgelegd. Hij wilde niet luisteren, want hij zat met zijn hoofd bij het protocol. Na een kwartier wisten we allemaal wat ik al veel eerder wist, maar helemaal niet bij stil had gestaan; ik én Shaina waren welkom op de poli van de specialist. We mochten doorlopen, maar de volgende keer moest de sevretaresse van de afdeling of poli wel eerst aan de beveiliging melden dat er een hulphond welkom was om samen met mij een arts of afdeling te bezoeken.
De irritatie bleef hangen en ik besloot om navraag te doen, melding te maken of een klacht neer te leggen dat het protocol niet werkt en dat het de omgedraaide wereld is. De mevrouw die ik aan de telefoon had vond het ook wel erg bijzonder, maar verzocht me om mijn verhaal digitaal in te dienen. Braaf gedaan. En vanmiddag belde er iemand van de beveiliging of iemand die er over ging me op. Helaas werd er niets rechtgezet of gezocht naar een oplossing. De enige oplossing die er kwam was dat elke keer als ik in het ziekenhuis ben met hond dat van te voren kenbaar gemaakt moet worden aan de beveiliging door de afdeling of de specialist. Want een hond is niet hygiënisch en zou op grond daarvan kunnen worden geweigerd. Hellup! Ik betreed alleen een spreekkamer in een ziekenhuis dat bol staat van bacteriën en virussen ! Ik neem Shaina echt niet mee een operatiekamer op! (In Rijnstate Zevenaar hebben ze al moeite met een huisvlieg, dus daar kan ik me iets bij voorstellen). Op de plekken waar Shaina mee naar toe gaat, kan iedereen komen, met of zonder infecties of rare ziekten...... Mijn hele riedel over de rechten en plichten van hulphonden enz enz. enz. hielpen niet, want protocol is protocol en de veiligheid van patiënten staat voorop (?..........). Het enige dat we bereikt hebben voor mijn geduld en hum op waren was dat er (ook door een jurist) nog eens naar het protocol wordt gekeken en dat er wordt gekeken of het werkbaarder kan worden gemaakt. Alleen kon hij niet beloven op welke termijn.............
De meneer wist mij ook nog te vertellen dat als Shaina niet welkom was, ik Shaina af zou mogen leggen (wat een nare woorden) in het beveiligingshok, met een bakje water. Dan kon een beveiliger mij "escorteren" naar de wachtkamer. Die zou dan dus haar taak overnemen. Goed nieuws dus; er lopen getrainde beveiligers rond die je bloedsuikers in de gaten houden! Ik zou zeggen; bel het journaal, dit is een wereldprimeur!
Zal vast deel 1 achter de titel zetten, want dit wordt vervolgd. En nu ga ik me er niet meer druk over maken, anders moet Shaina (of de beveiliger i.o. aan het werk). Hyperdepiep!
Nog nooit ben ik in het ziekenhuis aangesproken op het feit dat mijn diabetes hulphond me in de gaten houdt tijdens bezoekjes aan de specialist. Tot eergisteren. Op weg naar mijn afspraak met een specialist (ondanks de drukte in de stad mooi op tijd.......) worden Shaina en ik tegengehouden door een beveiliger van het ziekenhuis. Niet omdat de meneer in beveiligersuniform wilde weten wat voor een hulphond het was, of dat Shaina een doodle of een poedel is, nee.... Van de meneer mochten we niet het ziekenhuis verder in, totdat de afdeling waar ik moest zijn kenbaar had gemaakt dat we welkom waren (...............).
Dit protocol was helaas slechts alleen bij deze beveiliger bekend, want we hebben een kwartier moeten wachten. In dat kwartier zijn er diverse telefoontjes gepleegd. Daar sta je dan. De minuten glijden voorbij en alle tijdwinst die ik had gehad door de echte drukte in de stad te vermijden verdampte als sneeuw voor de zon. Sterker nog, deze keer zou ik veel te laat op mijn afspraak verschijnen (oké, vaak is het andersom, maar ik voel me niet prettig als ik te laat kom). Gelukkig kon ik dat gevoel wat wegstoppen door de beveiliger met zijn protocol de schuld te geven. Terwijl hij een andere beveiliger liet bellen, bleef hij bij ons staan (stel je voor dat die mevrouw met hond er vandoor zou gaan). Hij vertelde dat er wel eens mensen waren die bijvoorbeeld met een chiwawa op de arm het ziekenhuis inliepen. Duh..... wat een vergelijking (tenzij de chiwawa een hulphond is natuurlijk, herkenbaar aan zijn dekje). Shaina loopt netjes onder dek, ik heb haar hulphond id-pas bij me, voor iedereen is het duidelijk dat ze een hulphond is......... Haar eerste taak is echt niet om me gezelschap te houden. Heb dat de beste man ook uitgelegd. Hij wilde niet luisteren, want hij zat met zijn hoofd bij het protocol. Na een kwartier wisten we allemaal wat ik al veel eerder wist, maar helemaal niet bij stil had gestaan; ik én Shaina waren welkom op de poli van de specialist. We mochten doorlopen, maar de volgende keer moest de sevretaresse van de afdeling of poli wel eerst aan de beveiliging melden dat er een hulphond welkom was om samen met mij een arts of afdeling te bezoeken.
De irritatie bleef hangen en ik besloot om navraag te doen, melding te maken of een klacht neer te leggen dat het protocol niet werkt en dat het de omgedraaide wereld is. De mevrouw die ik aan de telefoon had vond het ook wel erg bijzonder, maar verzocht me om mijn verhaal digitaal in te dienen. Braaf gedaan. En vanmiddag belde er iemand van de beveiliging of iemand die er over ging me op. Helaas werd er niets rechtgezet of gezocht naar een oplossing. De enige oplossing die er kwam was dat elke keer als ik in het ziekenhuis ben met hond dat van te voren kenbaar gemaakt moet worden aan de beveiliging door de afdeling of de specialist. Want een hond is niet hygiënisch en zou op grond daarvan kunnen worden geweigerd. Hellup! Ik betreed alleen een spreekkamer in een ziekenhuis dat bol staat van bacteriën en virussen ! Ik neem Shaina echt niet mee een operatiekamer op! (In Rijnstate Zevenaar hebben ze al moeite met een huisvlieg, dus daar kan ik me iets bij voorstellen). Op de plekken waar Shaina mee naar toe gaat, kan iedereen komen, met of zonder infecties of rare ziekten...... Mijn hele riedel over de rechten en plichten van hulphonden enz enz. enz. hielpen niet, want protocol is protocol en de veiligheid van patiënten staat voorop (?..........). Het enige dat we bereikt hebben voor mijn geduld en hum op waren was dat er (ook door een jurist) nog eens naar het protocol wordt gekeken en dat er wordt gekeken of het werkbaarder kan worden gemaakt. Alleen kon hij niet beloven op welke termijn.............
De meneer wist mij ook nog te vertellen dat als Shaina niet welkom was, ik Shaina af zou mogen leggen (wat een nare woorden) in het beveiligingshok, met een bakje water. Dan kon een beveiliger mij "escorteren" naar de wachtkamer. Die zou dan dus haar taak overnemen. Goed nieuws dus; er lopen getrainde beveiligers rond die je bloedsuikers in de gaten houden! Ik zou zeggen; bel het journaal, dit is een wereldprimeur!
Zal vast deel 1 achter de titel zetten, want dit wordt vervolgd. En nu ga ik me er niet meer druk over maken, anders moet Shaina (of de beveiliger i.o. aan het werk). Hyperdepiep!
vrijdag 28 oktober 2011
een kleine update
Het is nu ruim een uur later. Shaina alarmeert weer. Ik meet een 8.1!
Het moet niet gekker worden; Shaina gaat me nu ook al vertellen wanneer het tijd wordt voor mijn bolus!
Als ik omhoog dreig te gaan alarmeert ze rond de 9. Ze is er nu dus zo vroeg bij..........zo bijzonder.
Wat ben ik blij met haar!
Het moet niet gekker worden; Shaina gaat me nu ook al vertellen wanneer het tijd wordt voor mijn bolus!
Als ik omhoog dreig te gaan alarmeert ze rond de 9. Ze is er nu dus zo vroeg bij..........zo bijzonder.
Wat ben ik blij met haar!
Alwéér geen hypo......
De titel is een beetje misleidend, ik zit echt niet op een hypo te wachten, in tegendeel, lees maar:
Wauw....... opnieuw sta ik hier weer versteld van Shaina. Voor de lunch kreeg ik al een seintje dat ik aan het zakken was; 5.8. Normaal gesproken is dit een erg mooie waarde, maar als ik wordt gewaarschuwd door Shaina, wéét ik daardoor dat ik aan het zakken ben en dat ik dan wat moet eten (en snel ook) om niet in een hypo te raken. Deze keer was dat dus net voor het eten, kwam in die zin mooi uit, er hoefde dus niets extra's bij in, alleen NU aan tafel. De bolus die ik normaal voor of tijdens het eten geef stelde ik dan ook uit tot na het eten. Een half uurtje na het eten, eigenlijk toen ik net wilde bolussen alarmeerde Shaina wéér. Mijn metertje gaf een 4.9 aan. Wauw!!!! Die bolus stellen we dus nog maar even uit, als ik dat nu doe schiet ik echt in een hypo.
Hoe bijzonder is het dat je eerst wordt gewaarschuwd dat je bloedsuiker snel zakt, na het eten nóg eens wordt gewaarschuwd om niet te bolussen? Geeft maar weer eens aan hoe bijzonder Shaina is, hoe bijzonder haar opleiding en hoe bijzonder mooi het resultaat van de expertise van Stichting Paqo. Nancy, dank je wel; jij verdiend nu eigenlijk ook een dikke beloning (wil je hem delen met Shaina?).
De afgelopen tijd heb ik al vaak mogen ervaren hoe makkelijk Shaina's alarmen integreren met mijn dagelijks leven. Natuurlijk word ik dagelijks geconfronteerd met mijn diabetes en de schommelende bloedsuikers. Maar de manier waarop Shaina dat laat merken is zoveel fijner dan de piepjes en (valse) alarmen van de sensor. Ik raak niet gestresst van de geluiden van andere honden, vraag me niet af of het voor mij is, Shaina's alarmen storen me niet. Hoe anders was dat met de sensor? Je kent vast wel de piepjes bij de Media Markt, de piepjes als de vaatwasser uit gaat, of de magnetron. Als die piepjes deden mij tijdens het dragen van de sensor even op de ontvanger kijken. Toch even zeker weten dat die "piepjes" niet van de sensor waren. Nee da's lekker leven, heel ontspannen (NOT!).
Natuurlijk vestigt Shaina wel de aandacht op zich, natuurlijk word ik dan wel eens aangesproken, natuurlijk maakt het diabetes zichtbaar, maar dat is echt peanuts bij de stress die ik heb ervaren met de sensor. Bovendien was de sensor ook niet zo onzichtbaar als je in eerste instantie denkt. Zeker met de soms warme dagen hier in Nederland, als je een t-shirt draagt, is de sensor ook zichtbaar. Ook dat levert starende blikken op, en wat te denken van de alarmen? 'T is dat we hier in een land leven waar weinig terreurdreiging is, anders had ik met het dragen van de sensor vast vaak voor paniek gezorgd ;)
Voor Shaina is het allemaal ook oké. Als ik haar hulphonddek pak, komt ze blij naar me toe; joepie waar gaan we heen?Ze vind het leuk om samen op stap te gaan. Gisteren in het ziekenhuis (bij rare geurtjes en een gladde vloer) vond het ook leuk. Even laten weten wat de bedoeling was en de dame in kwestie lag een half uur rustig naast bij tijdens mijn afspraak. Heel relaxed. Ook mijn internist is overtuigd van de meerwaarde die Shaina (en in het verleden Shendor) voor mij met mijn schommelende waardes en het niet aanvoelen van mijn hypo's en hypers hebben, boven de sensor.
Shaina heeft een prima hondenleven, voldoende tijd om lekker "hond" te zijn. Ze krijgt alleen wat vaker dan een gemiddelde hond een lading waardering en liefde gepaard met een knuffel over zich heen. Maar gezien haar lieve, spontane, vrolijke en niet-nuffige en niet-arrogante karakter, lijkt me dat geen probleem.........
Ik word weer helemaal blij als ik over Shaina en mij als team zit te tikken. Ik ga nog even heerlijk genieten van deze mooie, bijzondere dag, met een smile op mijn gezicht, zonder hypo!
Wauw....... opnieuw sta ik hier weer versteld van Shaina. Voor de lunch kreeg ik al een seintje dat ik aan het zakken was; 5.8. Normaal gesproken is dit een erg mooie waarde, maar als ik wordt gewaarschuwd door Shaina, wéét ik daardoor dat ik aan het zakken ben en dat ik dan wat moet eten (en snel ook) om niet in een hypo te raken. Deze keer was dat dus net voor het eten, kwam in die zin mooi uit, er hoefde dus niets extra's bij in, alleen NU aan tafel. De bolus die ik normaal voor of tijdens het eten geef stelde ik dan ook uit tot na het eten. Een half uurtje na het eten, eigenlijk toen ik net wilde bolussen alarmeerde Shaina wéér. Mijn metertje gaf een 4.9 aan. Wauw!!!! Die bolus stellen we dus nog maar even uit, als ik dat nu doe schiet ik echt in een hypo.
Hoe bijzonder is het dat je eerst wordt gewaarschuwd dat je bloedsuiker snel zakt, na het eten nóg eens wordt gewaarschuwd om niet te bolussen? Geeft maar weer eens aan hoe bijzonder Shaina is, hoe bijzonder haar opleiding en hoe bijzonder mooi het resultaat van de expertise van Stichting Paqo. Nancy, dank je wel; jij verdiend nu eigenlijk ook een dikke beloning (wil je hem delen met Shaina?).
De afgelopen tijd heb ik al vaak mogen ervaren hoe makkelijk Shaina's alarmen integreren met mijn dagelijks leven. Natuurlijk word ik dagelijks geconfronteerd met mijn diabetes en de schommelende bloedsuikers. Maar de manier waarop Shaina dat laat merken is zoveel fijner dan de piepjes en (valse) alarmen van de sensor. Ik raak niet gestresst van de geluiden van andere honden, vraag me niet af of het voor mij is, Shaina's alarmen storen me niet. Hoe anders was dat met de sensor? Je kent vast wel de piepjes bij de Media Markt, de piepjes als de vaatwasser uit gaat, of de magnetron. Als die piepjes deden mij tijdens het dragen van de sensor even op de ontvanger kijken. Toch even zeker weten dat die "piepjes" niet van de sensor waren. Nee da's lekker leven, heel ontspannen (NOT!).
Natuurlijk vestigt Shaina wel de aandacht op zich, natuurlijk word ik dan wel eens aangesproken, natuurlijk maakt het diabetes zichtbaar, maar dat is echt peanuts bij de stress die ik heb ervaren met de sensor. Bovendien was de sensor ook niet zo onzichtbaar als je in eerste instantie denkt. Zeker met de soms warme dagen hier in Nederland, als je een t-shirt draagt, is de sensor ook zichtbaar. Ook dat levert starende blikken op, en wat te denken van de alarmen? 'T is dat we hier in een land leven waar weinig terreurdreiging is, anders had ik met het dragen van de sensor vast vaak voor paniek gezorgd ;)
Voor Shaina is het allemaal ook oké. Als ik haar hulphonddek pak, komt ze blij naar me toe; joepie waar gaan we heen?Ze vind het leuk om samen op stap te gaan. Gisteren in het ziekenhuis (bij rare geurtjes en een gladde vloer) vond het ook leuk. Even laten weten wat de bedoeling was en de dame in kwestie lag een half uur rustig naast bij tijdens mijn afspraak. Heel relaxed. Ook mijn internist is overtuigd van de meerwaarde die Shaina (en in het verleden Shendor) voor mij met mijn schommelende waardes en het niet aanvoelen van mijn hypo's en hypers hebben, boven de sensor.
Shaina heeft een prima hondenleven, voldoende tijd om lekker "hond" te zijn. Ze krijgt alleen wat vaker dan een gemiddelde hond een lading waardering en liefde gepaard met een knuffel over zich heen. Maar gezien haar lieve, spontane, vrolijke en niet-nuffige en niet-arrogante karakter, lijkt me dat geen probleem.........
Ik word weer helemaal blij als ik over Shaina en mij als team zit te tikken. Ik ga nog even heerlijk genieten van deze mooie, bijzondere dag, met een smile op mijn gezicht, zonder hypo!
vrijdag 7 oktober 2011
Nog een andere manier van alarmeren.
Shaina verwijst mijn dalende bloedsuikers met een aantal tikken met haar neus tegen mijn hand. De hoge waardes geeft ze aan door tegen me op te staan. Maar nu hebben we er nog een om mij duidelijk te maken dat het niet goed is.
Ik liet haar gisteren uit, maar al na 10 meter buiten onze tuin ging ze zitten. Eerst dacht ik nog dat ze zich had verstapt of ergens in was getrapt, maar Shaina wilde niet meer vooruit. Ze bleef zitten en bleef me aankijken. Hmmmmzzzzzzz....... is dit een manier om me aan te geven dat het niet goed zit met mijn bloedsuiker? Pas toen ik haar vroeg of ik moest meten stond ze op en liep voor me uit naar huis. Thuisgekomen natuurlijk meten; ik zat op 9! Wauw!
Ook bijzonder als mijn man haar 's avonds uitlaat. Ze geeft me dan nog even een "dubbelcheck". Als het niet goed is met mijn bloedsuikers weigert ze om mee te gaan. Die momenten is ze echt haarscherp; alles stabiel tussen de 5.5 en 8.5 is oké, maar daarbuiten of snel dalend of stijgend is genoeg om haar laatste rondje van de dag uit te stellen. Pas als ik heb gemeten gaat ze mee, al is het dan met tegenzin.
Wat een kanjer!
Deze wil ik nog even delen; Shaina op een strandje in Frankrijk.
Shaina die me in een havenstadje alarmeert. Moet een bijzonder gezicht zijn geweest voor de fransozen die geen Nederlands kunnen lezen (Grinnnn.... ook voor degene die wél Nederlands kunnen lezen zal het bijzonder zijn geweest). Maar voor ons is het al zó "gewoon".
Ik liet haar gisteren uit, maar al na 10 meter buiten onze tuin ging ze zitten. Eerst dacht ik nog dat ze zich had verstapt of ergens in was getrapt, maar Shaina wilde niet meer vooruit. Ze bleef zitten en bleef me aankijken. Hmmmmzzzzzzz....... is dit een manier om me aan te geven dat het niet goed zit met mijn bloedsuiker? Pas toen ik haar vroeg of ik moest meten stond ze op en liep voor me uit naar huis. Thuisgekomen natuurlijk meten; ik zat op 9! Wauw!
Ook bijzonder als mijn man haar 's avonds uitlaat. Ze geeft me dan nog even een "dubbelcheck". Als het niet goed is met mijn bloedsuikers weigert ze om mee te gaan. Die momenten is ze echt haarscherp; alles stabiel tussen de 5.5 en 8.5 is oké, maar daarbuiten of snel dalend of stijgend is genoeg om haar laatste rondje van de dag uit te stellen. Pas als ik heb gemeten gaat ze mee, al is het dan met tegenzin.
Wat een kanjer!
maandag 26 september 2011
TROTS!!!!!!!!
Omdat mijn "oude" blog over de hypohonden aan het verhuizen is en ik al een aantal weken niet kan posten, ben ik hier maar een blog begonnen, of liever; ga ik hier verder met de belevenissen van Shaina, mijn diabetes hulphond.
De titel van dit blog zegt genoeg. Ik ben zó trots op Shaina. Het is onbegrijpelijk hoe ze gewoon wéét wat er van haar wordt verwacht en hoe ze dat dan ook nog eens DOET. Maakt niet uit in welke situatie.
We zijn vorige week terug gekomen van onze vakantie in Frankrijk. Twee heerlijke weken genoten van een andere omgeving, een ander ritme, andere gewoontes. Voor ons heerlijk, maar wat doet dat met een hulphond? Alles is anders. Voor haar begon het natuurlijk al door mijn "vakantiestress" (wat een heerlijk woord) op te pikken. De dagen voor de vakantie druk met inpakken en regelen, je kent het wel..... Daarna nog een reis van een aantal uren op een onmogelijke tijd (we zijn ;s nachts vertrokken, in de hoop dat onze kids lekker zouden slapen tijdens de heenreis.........not!). Wat alleen deze dingen al met haar hebben gedaan weet ik niet. Wel weet ik dat ze het allemaal niet laat hinderen om haar werk te doen!
In een grote franse supermarkt (écht een hele grote) en mega druk, waarin ik erg veel moeite had om de boodschappen te vinden, kids in het oog te houden en mijn best deed om het ooit geleerde Frans weer boven te halen, loopt Shaina onder dek met met mee en opeens tikt ze mijn hand aan met haar neus. Niet ''en keer, nee een keer of 4 achter elkaar. Nog niet in mijn ritme zittend besef ik dat de glucose meter nog in de auto ligt. Wat ga ik doen? Ik besluit het rolletje Dextro op te eten. Shaina waarschuwt me niet voor niets! Zo snel mogelijk ons best gedaan om de supermarkt zo snel mogelijk te verlaten. Een beveiliger (jaha, een echte; zo eentje waar je in je eerste oogopslag al van weet dat het een kerel is die precies volgens de regeltjes handelt, en geniet van zijn autoritaire functie) spreekt me in vloeiend Frans aan over Shaina. Ik antwoordde in minder vloeiend Frans dat Shaina een hulphond is. Dat lukte niet, dus over gegaan op het Engels, iets dat ik vloeiender sprak dan hij het verstond. Toch lukte het om hem duidelijk te maken waarom Shaina mee was in de winkel. Waarachtig kon er zelfs een goedkeurend lachje af van Mr. Macho! De kassa leverde ook niet zoveel problemen op en binnen enkele minuten kon ik mijn bloedsuiker meten. Na het hele rolletje dextro zat ik op 4.8! Wat een KANJER van een hond. Het maakt haar niet uit waar ze is, hoeveel mensen er rondlopen, welke stressfactoren ze zelf ongetwijfeld heeft gemerkt, of hoe ik sta te stressen, haar aandacht is bij mij en mijn bloedsuikers. En als het niet goed is laat ze het weten!
Ik weet nu dus dat de vakjes op het dek van Shaina uitstekend mijn metertje en reserve dextro kunnen meenemen en dat gaat dus vanaf die dag ook altijd mee.
Shaina heeft in deze vakantie ons veel vaker laten merken wat ze kan en doet! Op de gekste plekken, midden in een drukke stad, op het strand terwijl ze heerlijk aan het spelen was met haar balletje en de golven, onderweg in de auto, tijdens het eten in een restaurant (nou oké dat is een beetje teveel credit voor een McDonalds.....), het maakt niet uit waar of hoe. Ik ben zó trots op haar
De titel van dit blog zegt genoeg. Ik ben zó trots op Shaina. Het is onbegrijpelijk hoe ze gewoon wéét wat er van haar wordt verwacht en hoe ze dat dan ook nog eens DOET. Maakt niet uit in welke situatie.
We zijn vorige week terug gekomen van onze vakantie in Frankrijk. Twee heerlijke weken genoten van een andere omgeving, een ander ritme, andere gewoontes. Voor ons heerlijk, maar wat doet dat met een hulphond? Alles is anders. Voor haar begon het natuurlijk al door mijn "vakantiestress" (wat een heerlijk woord) op te pikken. De dagen voor de vakantie druk met inpakken en regelen, je kent het wel..... Daarna nog een reis van een aantal uren op een onmogelijke tijd (we zijn ;s nachts vertrokken, in de hoop dat onze kids lekker zouden slapen tijdens de heenreis.........not!). Wat alleen deze dingen al met haar hebben gedaan weet ik niet. Wel weet ik dat ze het allemaal niet laat hinderen om haar werk te doen!
In een grote franse supermarkt (écht een hele grote) en mega druk, waarin ik erg veel moeite had om de boodschappen te vinden, kids in het oog te houden en mijn best deed om het ooit geleerde Frans weer boven te halen, loopt Shaina onder dek met met mee en opeens tikt ze mijn hand aan met haar neus. Niet ''en keer, nee een keer of 4 achter elkaar. Nog niet in mijn ritme zittend besef ik dat de glucose meter nog in de auto ligt. Wat ga ik doen? Ik besluit het rolletje Dextro op te eten. Shaina waarschuwt me niet voor niets! Zo snel mogelijk ons best gedaan om de supermarkt zo snel mogelijk te verlaten. Een beveiliger (jaha, een echte; zo eentje waar je in je eerste oogopslag al van weet dat het een kerel is die precies volgens de regeltjes handelt, en geniet van zijn autoritaire functie) spreekt me in vloeiend Frans aan over Shaina. Ik antwoordde in minder vloeiend Frans dat Shaina een hulphond is. Dat lukte niet, dus over gegaan op het Engels, iets dat ik vloeiender sprak dan hij het verstond. Toch lukte het om hem duidelijk te maken waarom Shaina mee was in de winkel. Waarachtig kon er zelfs een goedkeurend lachje af van Mr. Macho! De kassa leverde ook niet zoveel problemen op en binnen enkele minuten kon ik mijn bloedsuiker meten. Na het hele rolletje dextro zat ik op 4.8! Wat een KANJER van een hond. Het maakt haar niet uit waar ze is, hoeveel mensen er rondlopen, welke stressfactoren ze zelf ongetwijfeld heeft gemerkt, of hoe ik sta te stressen, haar aandacht is bij mij en mijn bloedsuikers. En als het niet goed is laat ze het weten!
Ik weet nu dus dat de vakjes op het dek van Shaina uitstekend mijn metertje en reserve dextro kunnen meenemen en dat gaat dus vanaf die dag ook altijd mee.
Shaina heeft in deze vakantie ons veel vaker laten merken wat ze kan en doet! Op de gekste plekken, midden in een drukke stad, op het strand terwijl ze heerlijk aan het spelen was met haar balletje en de golven, onderweg in de auto, tijdens het eten in een restaurant (nou oké dat is een beetje teveel credit voor een McDonalds.....), het maakt niet uit waar of hoe. Ik ben zó trots op haar
Wat vooraf ging
Hieronder de cache van mijn andere blog, toen het nog online stond. De foto's ontbreken, maar gelukkig is de tekst "gered"...
Hypohond.web-log.nl
Hypohond.web-log.nl
Hier is maar één woord voor:
Wauw.......
Dit ene woord geeft een beeld van de afgelopen twee weken. De twee weken waarin een lieve zwarte poedel al laat zien wat ze in huis heeft. Ik ben zo ongelooflijk trots op Shaina. Twee weken die in mijn "planning" alleen in het teken zouden staan van elkaar leren kennen, elkaar ruimte geven om alle ritmes in elkaar te laten samenvloeien, gewoon lekker rustig aan kennis maken. Fout gedacht!
Shaina heeft vanaf dag 1 al laten weten dat ze heel intelligent is en dat ze wéét dat ze vooral mij extra in de gaten moet houden. In deze twee weken heeft ze al diverse alarmen gegeven bij dalende bloedsuikers. Bijna al haar verwijzingen zaten rond de 4.5! Het is bijzonder wonderbaarlijk hoe deze dame de afgelopen weken al haar toekomstige taak aan het oppakken is. Ja, ze komt bij een goede fokker vandaan, ja ze heeft een erg goed eerste jaar gehad bij een bijzonder goed gastgezin, ja ze is geselecteerd op eigenschappen door iemand met bijzondere kennis en kunde (thnx Nancy van stichting Paqo) en ja de klik tussen Shaina en mij is er en niet te vergeten zien we veel van Shen terug. Maar..... dat het in zo'n sneltreinvaart kan gaan, dat had niemand kunnen bedenken of zelfs maar durven dromen.
Vanmorgen toonde Shaina aan dat ze nu al beter op me let dan de sensor. Ze alarmeerde door heel zacht een poot op mijn been te leggen. Volgens mijn sensor zat ik op 9.1. Goh, zou Shaina dit ook al als te hoog ervaren, vroeg ik me nog af....... Ik pakte mijn metertje en deze gaf een 5.4 (!!!!) aan. Meetfout, dacht ik nog..... Nee hoor ook de tweede meting gaf een 5.4 aan. Kwartiertje later nog eens gemeten en ik zat op 4.1. Pas toen ik een bloedsuiker op mijn sensor ingaf bedacht dat apparaat dat het niet goed werkte en gaf vrolijk piepend na 5 minuten aan dat er een "sensorfout" was opgetreden en de alarmen inactief waren............. Bizar dat een diabeteshond aan het begin van haar opleiding nu al beter functioneerd dan een sensor, die naar men zegt al vele jaren is doorontwikkeld.....
Nu we het dan toch weer over de vrolijk piepende sensor hebben wil ik even een foto delen. Het geeft een beeld van de alarmen van mijn sensor voor één dag (24 uur).
Dit zijn dus 26 alarmen voor 4 keer een waarde van onder de 4.0 mmol/liter! Daarbij komen nog de piepjes voor het uitvoeren van een kalibratie of van "sensorfouten". Niet vreemd dat je bij dagen als deze gefrustreerd raakt door alle piepjes en bij elk alarm je zuchtend afvraagd "wat nu weer?"
Andersom kan het óók:
Hierbij zie je dus dat ik de afgelopen 24 uur 4 keer boven de grens van 12.5 heb gezeten en daar maar 2x voor ben gewaarschuwd. En dat ik maar liefst 7x onder de grens van 4.0 heb gezeten en daar ook maar 2x voor ben gewaarschuwd.........
Als ik heel onbescheiden deze lijn doortrek naar het alarmeren (nu al) van Shaina dan is ze beter dan de sensor.... Alleen staat Shaina nog maar aan het begin van haar opleiding en moet ze zeker nog aan het werk voor ze haar diploma als diabeteshulphond kan behalen, want het begin is er, maar ze mag nóg meer leren. Bijzonder dat sensoren voor sommige diabeten worden vergoed, maar diabeteshonden niet..................
Genoeg over de sensor vs hond! Nu een paar heerlijke foto's van een heerlijke middag in het bos.
Iedereen heeft genoten en Shaina is niet moe te krijgen. Ze is helemaal verzot op water en op tennisballetjes, kan je nagaan wat een feest het is als je beide combineert! Heerlijk om zo een middag door te brengen in het bos. Tot Shaina opeens tegen me opspringt en verwijst.... Ik zit op 4.3! Wat een kanjer van een hond. Vanuit haar spel toch mij in de gaten houden en me duidelijk maken dat het niet oke is. Na een heerlijke beloning speelt de dame vrolijk verder. Wat een fijn en rustgevend idee is het voor mij om te weten dat ze naast haar spel toch ook een oogje houdt op mij! En dat al na amper twee weken hier! Dat belooft nog wat...........
Dit ene woord geeft een beeld van de afgelopen twee weken. De twee weken waarin een lieve zwarte poedel al laat zien wat ze in huis heeft. Ik ben zo ongelooflijk trots op Shaina. Twee weken die in mijn "planning" alleen in het teken zouden staan van elkaar leren kennen, elkaar ruimte geven om alle ritmes in elkaar te laten samenvloeien, gewoon lekker rustig aan kennis maken. Fout gedacht!
Shaina heeft vanaf dag 1 al laten weten dat ze heel intelligent is en dat ze wéét dat ze vooral mij extra in de gaten moet houden. In deze twee weken heeft ze al diverse alarmen gegeven bij dalende bloedsuikers. Bijna al haar verwijzingen zaten rond de 4.5! Het is bijzonder wonderbaarlijk hoe deze dame de afgelopen weken al haar toekomstige taak aan het oppakken is. Ja, ze komt bij een goede fokker vandaan, ja ze heeft een erg goed eerste jaar gehad bij een bijzonder goed gastgezin, ja ze is geselecteerd op eigenschappen door iemand met bijzondere kennis en kunde (thnx Nancy van stichting Paqo) en ja de klik tussen Shaina en mij is er en niet te vergeten zien we veel van Shen terug. Maar..... dat het in zo'n sneltreinvaart kan gaan, dat had niemand kunnen bedenken of zelfs maar durven dromen.
Vanmorgen toonde Shaina aan dat ze nu al beter op me let dan de sensor. Ze alarmeerde door heel zacht een poot op mijn been te leggen. Volgens mijn sensor zat ik op 9.1. Goh, zou Shaina dit ook al als te hoog ervaren, vroeg ik me nog af....... Ik pakte mijn metertje en deze gaf een 5.4 (!!!!) aan. Meetfout, dacht ik nog..... Nee hoor ook de tweede meting gaf een 5.4 aan. Kwartiertje later nog eens gemeten en ik zat op 4.1. Pas toen ik een bloedsuiker op mijn sensor ingaf bedacht dat apparaat dat het niet goed werkte en gaf vrolijk piepend na 5 minuten aan dat er een "sensorfout" was opgetreden en de alarmen inactief waren............. Bizar dat een diabeteshond aan het begin van haar opleiding nu al beter functioneerd dan een sensor, die naar men zegt al vele jaren is doorontwikkeld.....
Nu we het dan toch weer over de vrolijk piepende sensor hebben wil ik even een foto delen. Het geeft een beeld van de alarmen van mijn sensor voor één dag (24 uur).
Dit zijn dus 26 alarmen voor 4 keer een waarde van onder de 4.0 mmol/liter! Daarbij komen nog de piepjes voor het uitvoeren van een kalibratie of van "sensorfouten". Niet vreemd dat je bij dagen als deze gefrustreerd raakt door alle piepjes en bij elk alarm je zuchtend afvraagd "wat nu weer?"
Andersom kan het óók:
Hierbij zie je dus dat ik de afgelopen 24 uur 4 keer boven de grens van 12.5 heb gezeten en daar maar 2x voor ben gewaarschuwd. En dat ik maar liefst 7x onder de grens van 4.0 heb gezeten en daar ook maar 2x voor ben gewaarschuwd.........
Als ik heel onbescheiden deze lijn doortrek naar het alarmeren (nu al) van Shaina dan is ze beter dan de sensor.... Alleen staat Shaina nog maar aan het begin van haar opleiding en moet ze zeker nog aan het werk voor ze haar diploma als diabeteshulphond kan behalen, want het begin is er, maar ze mag nóg meer leren. Bijzonder dat sensoren voor sommige diabeten worden vergoed, maar diabeteshonden niet..................
Genoeg over de sensor vs hond! Nu een paar heerlijke foto's van een heerlijke middag in het bos.
Iedereen heeft genoten en Shaina is niet moe te krijgen. Ze is helemaal verzot op water en op tennisballetjes, kan je nagaan wat een feest het is als je beide combineert! Heerlijk om zo een middag door te brengen in het bos. Tot Shaina opeens tegen me opspringt en verwijst.... Ik zit op 4.3! Wat een kanjer van een hond. Vanuit haar spel toch mij in de gaten houden en me duidelijk maken dat het niet oke is. Na een heerlijke beloning speelt de dame vrolijk verder. Wat een fijn en rustgevend idee is het voor mij om te weten dat ze naast haar spel toch ook een oogje houdt op mij! En dat al na amper twee weken hier! Dat belooft nog wat...........
Welkom Shaina!
Na alle ellende en verdriet gaat de zon ook hier weer schijnen en dan wel in de vorm van een trouwe viervoeter! Graag wil ik jullie voorstellen aan mijn nieuwe kanjerShaina.
Wat een beauty hè? Dat is ook wat haar naam betekend; beeldschoon!
Afgelopen zaterdag reed ik met de auto, met achterin een nog lege ingeklapte bench (niet wetend of deze op de terugweg uitgeklapt en "gevuld" achterin zou staan), richting de Betuwe. Daar zou ik de fokker waar Shaina vandaan komt, het gastgezin en natuurlijk Nancy van Paqo ontmoeten. De onzekerheid (zou het klikken?), en de spanning zorgden voor een heerlijke knoop in mijn maag.... Een poedel, wat moet je daarvan denken? Net als de meeste mensen had ik andere associaties bij een "poedel". Een nuffig beestje met strikjes en bolletjes en een truttig karakter. Ook kom je er gewoon op straat weinig tegen. Ja, wel de kruisingen......... maar echt een poedel? Verder natuurlijk me afgevraagd of ik me verbonden zou kunnen voelen aan een andere hond dan Shen, zonder hem of haar steeds te vergelijken.... Ben ik er zelf klaar voor om weer helemaal van vooraf aan te beginnen met de opleiding enz. Gewoon heel veel gedachten, onzekerheden maar ook verlangen. Een mooie combinatie om er lichamelijk last van te hebben, wetend dat dit een keerpunt kan zijn (achteraf spreek ik waarschijnlijk van een mijlpaal......)
Eenmaal aangekomen bij de fokker, Kees met een prachtige kennel "van 't Boeffieskamp" , werden mijn gedachten een beetje afgeleid. Heb er veel prachtige en lieve poedels gezien en een fantastische bouvier. Later ook helemaal vertederd door heerlijke poedelpups en bouvierpups! Prachtige dieren die bij een zeer goede fokker hun eerste stappen zetten. Geweldig! Naast al die lieve viervoeters waren ook het gastgezin en mensen van Stichting Paqo aanwezig voor een gezellige en goedverzorgde lunch. Ondanks alle afleiding van mensen en pootjes, kon ik het niet helpen dat elke keer weer mijn aandacht naar Shaina werd getrokken. Wat een heerlijke hond. Ondanks alle drukte voelde ik al een band; beide werden we steeds weer naar elkaar toe getrokken. Geweldig!
Na de nodige informatie overdracht, gewoontes, handigheidjes en weetjes over Shaina, namen Whera en Bob afscheid van hun kanjer. Wat een dubbel moment. Ik superblij met de klik tussen Shaina en mij, maar ook me zo goed kunnen voorstellen dat afscheid nemen van deze dame erg veel pijn kan doen. Ik kan me voorstellen dat je als gastgezin wéét dat zo'n moment er ooit komt, maar ik denk niet dat je je er echt op kan voorbereiden. Zeker niet met deze dame. Het is zo'n bijzonder hartverwarmend hondje! Daarnaast merk ik aan alles dat Shaina er een fantastisch jaar heeft gehad. Shaina is super gesocialiseerd, heeft zoveel liefde en vertrouwen meegekregen, is prima opgevoed! Daarnaast is haar fijngevoeligheid niet beschadigd, eruit getraind of genegeerd! En om die balans te vinden is misschien wel het moeilijkste deel. En juist dat deel is bij Whera zo vanzelfsprekend dat het voor haar "gewoon" is. Mijn dank en respect voor Whera en vooral supertrainer Chinook zijn groot! Wat bijzonder wat Chinook heeft neergezet! Chinook; dank je wel kanjer!
Bij thuiskomst was bijna al de rode loper uitgelegd! Enthousiast en warm werden we binnengehaald, vooral de zwarte dame die direct een klik had met de kids. Wederzijds! Heerlijk om te zien hoe Shaina werd binnengelaten in die hartjes en hoe zij haar nieuwe omgeving vrolijk en ietwat onwennig verkende. Het was erg moeilijk voor iedereen om het bedje op te zoeken, maar getroost door de wetenschap dat shaina er de volgende dag er ook "gewoon" zou zijn, lukte het uiteindelijk toch. Shaina ging naast mijn bed liggen op haar eigen dekentje alsof ze dat al helemaal gewend was.
Ik had gedacht dat Shaina en ik eerst aan elkaar moesten wennen. Vooral voor haar een overgang van vertrouwd naar nieuw, maar ze is zo flexibel! Bijzonder en boven ieders verwachting heeft ze de afgelopen week al gealarmeerd! Wat nou eerst vakantie en wennen! Shaina zet er vaart achter en hoe! Het is zó bijzonder dat het zelfs voor mij erg snel gaat.
En wéér wordt er dan zichtbaar wat voor een bijzonder werk er al is neergezet door het gastgezin (hihihi die dat "normaal" vinden ) maar ook wordt het wéér duidelijk dat Nancy van Stichting Paqo zoveel kennis en expertise heeft dat ze wéér de juiste hond op de juiste plek zet en dat deze kanjer dan hier haar werktaak (en natuurlijk haar "hond"-zijn) mag laten zien.
Nancy dank je wel! Je gaat hier wéér mijn wereld veranderen, niet alleen die van mij (en mijn lijf), maar ook die van man en kids! Het gat dat Shen achterliet is groot, het verdriet is er nog, Shen zal altijd in ons hart zijn. Maar Shaina neemt het gedeelte vast snel over dat het stuk bewaking van bloedsuikers aangaat. En als ik kijk naar wat voor een geweldige hond het is, wéét ik dat ze ook meer brengt dan alleen dat............
Wat een beauty hè? Dat is ook wat haar naam betekend; beeldschoon!
Afgelopen zaterdag reed ik met de auto, met achterin een nog lege ingeklapte bench (niet wetend of deze op de terugweg uitgeklapt en "gevuld" achterin zou staan), richting de Betuwe. Daar zou ik de fokker waar Shaina vandaan komt, het gastgezin en natuurlijk Nancy van Paqo ontmoeten. De onzekerheid (zou het klikken?), en de spanning zorgden voor een heerlijke knoop in mijn maag.... Een poedel, wat moet je daarvan denken? Net als de meeste mensen had ik andere associaties bij een "poedel". Een nuffig beestje met strikjes en bolletjes en een truttig karakter. Ook kom je er gewoon op straat weinig tegen. Ja, wel de kruisingen......... maar echt een poedel? Verder natuurlijk me afgevraagd of ik me verbonden zou kunnen voelen aan een andere hond dan Shen, zonder hem of haar steeds te vergelijken.... Ben ik er zelf klaar voor om weer helemaal van vooraf aan te beginnen met de opleiding enz. Gewoon heel veel gedachten, onzekerheden maar ook verlangen. Een mooie combinatie om er lichamelijk last van te hebben, wetend dat dit een keerpunt kan zijn (achteraf spreek ik waarschijnlijk van een mijlpaal......)
Eenmaal aangekomen bij de fokker, Kees met een prachtige kennel "van 't Boeffieskamp" , werden mijn gedachten een beetje afgeleid. Heb er veel prachtige en lieve poedels gezien en een fantastische bouvier. Later ook helemaal vertederd door heerlijke poedelpups en bouvierpups! Prachtige dieren die bij een zeer goede fokker hun eerste stappen zetten. Geweldig! Naast al die lieve viervoeters waren ook het gastgezin en mensen van Stichting Paqo aanwezig voor een gezellige en goedverzorgde lunch. Ondanks alle afleiding van mensen en pootjes, kon ik het niet helpen dat elke keer weer mijn aandacht naar Shaina werd getrokken. Wat een heerlijke hond. Ondanks alle drukte voelde ik al een band; beide werden we steeds weer naar elkaar toe getrokken. Geweldig!
Na de nodige informatie overdracht, gewoontes, handigheidjes en weetjes over Shaina, namen Whera en Bob afscheid van hun kanjer. Wat een dubbel moment. Ik superblij met de klik tussen Shaina en mij, maar ook me zo goed kunnen voorstellen dat afscheid nemen van deze dame erg veel pijn kan doen. Ik kan me voorstellen dat je als gastgezin wéét dat zo'n moment er ooit komt, maar ik denk niet dat je je er echt op kan voorbereiden. Zeker niet met deze dame. Het is zo'n bijzonder hartverwarmend hondje! Daarnaast merk ik aan alles dat Shaina er een fantastisch jaar heeft gehad. Shaina is super gesocialiseerd, heeft zoveel liefde en vertrouwen meegekregen, is prima opgevoed! Daarnaast is haar fijngevoeligheid niet beschadigd, eruit getraind of genegeerd! En om die balans te vinden is misschien wel het moeilijkste deel. En juist dat deel is bij Whera zo vanzelfsprekend dat het voor haar "gewoon" is. Mijn dank en respect voor Whera en vooral supertrainer Chinook zijn groot! Wat bijzonder wat Chinook heeft neergezet! Chinook; dank je wel kanjer!
Bij thuiskomst was bijna al de rode loper uitgelegd! Enthousiast en warm werden we binnengehaald, vooral de zwarte dame die direct een klik had met de kids. Wederzijds! Heerlijk om te zien hoe Shaina werd binnengelaten in die hartjes en hoe zij haar nieuwe omgeving vrolijk en ietwat onwennig verkende. Het was erg moeilijk voor iedereen om het bedje op te zoeken, maar getroost door de wetenschap dat shaina er de volgende dag er ook "gewoon" zou zijn, lukte het uiteindelijk toch. Shaina ging naast mijn bed liggen op haar eigen dekentje alsof ze dat al helemaal gewend was.
Ik had gedacht dat Shaina en ik eerst aan elkaar moesten wennen. Vooral voor haar een overgang van vertrouwd naar nieuw, maar ze is zo flexibel! Bijzonder en boven ieders verwachting heeft ze de afgelopen week al gealarmeerd! Wat nou eerst vakantie en wennen! Shaina zet er vaart achter en hoe! Het is zó bijzonder dat het zelfs voor mij erg snel gaat.
En wéér wordt er dan zichtbaar wat voor een bijzonder werk er al is neergezet door het gastgezin (hihihi die dat "normaal" vinden ) maar ook wordt het wéér duidelijk dat Nancy van Stichting Paqo zoveel kennis en expertise heeft dat ze wéér de juiste hond op de juiste plek zet en dat deze kanjer dan hier haar werktaak (en natuurlijk haar "hond"-zijn) mag laten zien.
Nancy dank je wel! Je gaat hier wéér mijn wereld veranderen, niet alleen die van mij (en mijn lijf), maar ook die van man en kids! Het gat dat Shen achterliet is groot, het verdriet is er nog, Shen zal altijd in ons hart zijn. Maar Shaina neemt het gedeelte vast snel over dat het stuk bewaking van bloedsuikers aangaat. En als ik kijk naar wat voor een geweldige hond het is, wéét ik dat ze ook meer brengt dan alleen dat............
Feestdagen
Voor alle lezers van dit blog :
Abonneren op:
Posts (Atom)