Shaina op school

Nog een mooi moment waaruit maar weer eens blijkt hoe makkelijk een goede diabetes hulphond integreert in de dagelijkse praktijk.
Mijn dochter had een viering op school. Groep 3 t/m 5 lieten trots aan de ouders zien waar ze de afgelopen tijd mee bezig zijn geweest en wat ze hebben geleerd.
Samen met mijn jongste op en Shaina naast de fiets op weg naar school. Shaina ging mee onder dek, want voor de kinderen is het heel duidelijk dat als Shaina haar "jas" aanheeft ze niet geaaid mag worden, want dan let ze op mij. Soms is dat toch nog wel lastig, want ze heeft natuurlijk echt een knuffel-uiterlijk, maar zo mooi om te ervaren dat het voor kinderen heel duidelijk is.
Een beetje onwennig zat Shaina de eerste vijf minuten in de speelzaal, die langzaam volliep met trotse ouders en grootouders. Het was een gezellige drukke boel. Shaina ging naast me liggen en bekeek alles maar eens goed. Het was een erg leuke middag, met veel muziek, applaus en stralende kinderen. Shaina vond alles best en bleef relaxed bij me liggen. Tot ze opeens omstond en me op een heel bekende manier aantikte. Even meten en jawel; een 8.9! Ik ben zo trots op Shaina, in een drukke en vreemde omgeving zo relaxed zijn en toch zo scherp op mij letten! Haar alarm viel niemand op, het meten van mijn bloedsuiker viel alleen de moeder naast me op. Even een kleine bolus (want ondertussen wéét ik dat ik bij deze waarde én een alarm van Shaina omhoog ga) en weer volop genieten van alle kinderen, in het bijzonder van mijn meisje!
Na afloop viel het sommige ouders pas op dat Shaina ook mee was. Geweldig hoe ik zo subtiel, zonder irritante en opvallende piepjes wordt gewaarschuwd voor een dreigende hyper. Shaina gaat gewoon waar ik ga, zonder dat het een belasting is. Het is een verrijking!