Vijf jaar geleden.....

Ruim vijf jaar geleden begon mijn zoektocht om uit de survival modus te komen. Op zoek naar veiligheid en leven.
En daar was Stichting Paqo.......
En daar was Nancy.....
En toen kwam Shendor......

Ik heb in deze periode ook een blog bijgehouden. Door een verhuizing van web-log.nl naar wordpress, leek dit blog verloren gegaan, maar gelukkig is het toch uit een oude digitale verhuisdoos gekomen en staat het eerste blog over (toen nog) hypohond weer online.

Veel herinneringen, groei, emoties en trots zijn terug te lezen op

http://hypohond.wordpress.com/

Mooi om te lezen hoe alle puzzelstukjes hebben geleid tot waar we nu staan. Wat hebben we veel geleerd! Hoe het kan zijn, hoe het niet moet, dat er nog zoveel kennis niet ontdekt is......
Nog een dikke dankjewel voor Nancy, zonder haar super kennis en toewijding (voor mens én hond) waren de diabetes hulphonden waarschijnlijk ongelukkige "hypohonden". Dank je wel Nancy dat je heel wat jaartjes je idee om hebt gezet naar werkelijkheid en dat je vast bent blijven houden aan je ideeën! 

Achtergrond

Tot mijn schrik zie ik dat het alweer meer dan een jaar geleden is sinds ik voor het laatst heb gepost! En dat terwijl hier zulke, misschien op het eerste gezicht kleine, maar mooie dingen gebeuren. Shai en ik , ik en Shai....... we zijn een hecht team dat elke keer nog weer meer groeit, ontwikkeld en een hechtere band opbouwt. Voor ons, hier als gezin, is het al zo "normaal" dat Shai haar werk hier zo goed doet en op zo'n subtiele manier, dat we erg blij zijn met de verwonderde reacties van anderen. Die reacties laten ons weer even met de ogen van een ander kijken naar dit bijzondere meisje. Zeker beseffen we hoe speciaal ze is en wat een "simpel" alarm van haar allemaal voorkomt. Jaren hebben we die ellende geleefd. Nee niet "geleefd", het was "overleven". Van de ene hypo in de andere, terwijl mijn lijf nog aan het herstellen was van een diepe hypo, donderde vaak de volgende er alweer overheen. En nu? Veel dalende bloedsuikers worden geen hypo's meer, veel stijgende bloedsuikers kunnen vaak worden gecorrigeerd door voortijdig in te grijpen. Natuurlijk zijn er periodes dat ondanks "logisch" ingrijpen mijn lijf niet reageert zoals de inschatting is/was. Onbegrijpelijke hypers, waarbij insuline water lijkt te zijn,  of zo sterk dalende bloedsuikers dat alle energiedrankjes uit "light-sapjes" lijken te bestaan. In die periodes vraag ik me af of ik dan pure AA-drank plas....  Maar het grote verschil is nu dat ik niet meer aan het "overleven" ben. Ik LEEF weer, de grote impact van het leven met diabetes en de sterke ontregelingen is veranderd. Er zijn minder pieken en dalen en als ze er zijn zijn ze vaak veel minder heftig. Waarin eerst alles draaide om de bloedsuikers en alle mooie dingen in het leven ergens op de achtergrond, soms net buiten mijn gezichtsveld, gewoon doorgingen, is er nu meer ruimte gekomen om juist die achtergrondgebeurtenissen meer naar de voorgrond te halen en de hele gebeuren met ontregelingen naar de achtergrond te schuiven. En als het op de achtergrond dan mis dreigt te gaan is daar mijn Kanjer. Met een subtiele verwijzing, zonder de gebeurtenissen op de voorgrond te verstoren, vertelt ze me dat er wat op komst is. Even een meting (dat leidt eigenlijk niemand af) en een logische beredenering, waar kom ik vandaan, wat wil deze waarde in combinatie met het alarm van Shai me zeggen, welke stappen ga ik zetten? Die verantwoording voor het handelen ligt bij mij, niet bij Shai.

Tijdens onze korte vakantie was Shai onze buurtjes al opgevallen. Ze is zo makkelijk in de omgang, neemt heel strategisch haar plekje in, luistert en reageert op verwachtingen en vertedert veel mensen met haar mooie koppie. Is dat echt een poedel? Grappig dat veel mensen (net als ik in het begin, alleen een poedel kennende vanuit de "bolletjes" en alle vooroordelen die daarmee gepaard gaan.....schaam me diep nu), een ander beeld hebben van een poedel. Al moet ik ook heel eerlijk toegeven, dat als we het echt hebben over het "waarom" Shai hier is, me haar uiterlijk of ras echt niet zou boeien.

Oké, beetje overdreven deze.....

We staan dus te praten en opeens duwt Shai met haar neus tegen mijn been. O jee, schiet het door mijn hoofd, ik heb je eerste verwijzing al gemist. Dat lijkt Shai weinig uit te maken, ze tikt me nog eens aan en ik loopt de caravan binnen om te meten. Buiten staan de buurtjes een beetje raar te kijken. Ik meet een 5.6.  Oké, voor het eten een 7.1 en nu een daling mét een verwijzing, tijd voor wat snelle koolhydraten. Thnx Shai! Dat is nu even het vervelende van mijn spijsvertering. Het werkt niet altijd zoals je zou verwachten. Maar Shai laat zich niet afleiden door dit soort gedachten, het gaat zo niet goed, dus verwacht ze na haar alarm mijn handeling.
De toch vragende blik van de buurvrouw trekt mijn aandacht als ik weer naar buiten loop. Voor ik haar al iets uit kan leggen, roept Tim vanaf de schommel: Goed zo Shai, je bent een kanjer! Hij springt van de schommel af om Shai een Timknuffel te geven. Hij kijkt naar de buurtjes en vertelt trots: Shai is een hele goeie hulphond, de beste! Tim staat op en loopt vrolijk weer naar de schommel en zijn nieuwe vriendje.
Ik leg de buurtjes uit hoe en wat en ze zijn verbaasd. Juist die verbazing doet ons er weer even aan denken hoe bijzonder dit is. De dankbaarheid volgt al op elke verwijzing, maar de bijzonderheid is wel prettig om weer even goed in beeld te hebben.
Nog een kleine vijf minuten is Shai haar blik verscherpt op mij en laten haar ogen me niet los. Daarna zie ik de "actiebereidheid" van Shai afzakken. Na een half uurtje check ik toch nog even na (ik weet dat het goed is, maar toch moet mijn brein het bevestigd zien in cijfertjes in plaats van gedrag..... al is het maar om mijn handelen altijd te kunnen uitleggen achteraf, of de ervaring te gebruiken). Ik meet en zie tevreden dat een ruime 32 gr snelle koolhydraten uit de energiedrank geen torenhoge bloedsuiker hebben veroorzaakt, maar ik zit keurig op 6.3! Nogmaals krijgt Shai een knuffel, Dank je wel meissie, zonder haar was mijn bloedsuiker gezakt naar hypowaardes. Deze verwijzingen zijn er vaak. In de oren van een diabeet klinkt het wellicht raar om met een perfecte bloedsuiker wat snelle koolhydraten te nemen. Er is immers geen hypo! Nee, da's waar. Maar we hebben er samen weer eens eentje voorkomen! En ja afgezaagd maar waar: voorkomen is beter dan genezen........

Ik schuif buiten aan, kop koffie erbij, voetjes omhoog. Ik geniet van het uitzicht op het speelveld waar de kids zich opperbest vermaken en naast me ligt languit , misschien ook wel na te genieten van ons teamwork, mijn "achtergrond" bewaker...............

Zo kan het ook!

Een drukke dag voor Shaina, veel mee geweest, dokter, supermarkt, veel mensen gezien. Nu even snel de kinderen van school ophalen. Ik ben laat en besluit maar even snel op de fiets te gaan, daarna even snel een vergeten boodschap in de supermarkt en dan lekker naar huis (ik gun Shai dan ook ff haar rust). Shaina tikt me  op haar, voor ons bekende manier, aan en gaat liggen. Een teken dat ik snel zak. Mijn metertje geeft een 6.5 aan. Uit ervaring en vertrouwen op Shai, weet ik dat ik moet handelen, ook al lijkt het een prima bloedsuiker om weg te gaan. Ik drink wat sportdrank en smeer snel een boterhammetje (genoeg voor 30 snelle kh's en 20 langzame). Na een drie kwartier ben ik weer thuis. Als mijn blik op de blije Shaina valt meet ik even. Niet omdat ze alarmeert, maar omdat ik wil weten hoe mijn bloedsuiker is. Die is perfect; 6.8! Geweldig toch, handelen op een goede bloedsuiker (ook al lijkt de handeling wat vreemd), je ding doen, je hondje even "rust" gunnen, en terug komen met een perfecte waarde zonder de dip van een hypo. Ik ben zó trots!

Hieronder de foto van Shaina die de fotograag van de "vriendin" heeft gemaakt. Ze is niet alleen heel slim en bijzonder, ze is ook nog eens een bijzonder mooi.

Multitasking in de spits

De ochtendspits in huis... Ik denk dat elke moeder het zeker kent. Als ik er tijd voor had zou ik zeker eens voor de aardigheid turven hoe vaak het woord, of liever de vraag "mam?" of "ma-ham!" hier 's ochtends klinkt. Ik heb mijn eigen routine gecreëerd, zodat ik al multitaskend het precies klaar speel om mezelf van mijn out-of-bed-look te ontdoen, te eten, medicijnen enz. enz. en drie kids gewassen, gestreken en gevoederd keurig op tijd op school af te zetten. Meestal vind ik bij terugkomst in huis dan ergens mijn in de steek gelaten en inmiddels erg koude kop koffie (ook dat is schijnbaar onderdeel van de ochtendroutine). Pas dan is er écht even de rust voor mezelf en een kop koffie!
Vanochtend werd mijn routine verstoord door een poot van Shaina. Hoe makkelijk is het dan om dat te negeren en snel-snel-snel door te gaan? Even lag die verleiding op de loer, maar inmiddels weet ik als geen ander dat ze me niet voor niets waarschuwt. Bovendien is het niet Shaina die aandacht eist; mijn eigen lijf heeft aandacht en glucose of insuline nodig en Shai is daarvan de boodschapper ("don't shoot de messenger"). En een hypo komt nooit gelegen! Ik was zeker niet verbaasd dat miijn metertje een 4.5 aangaf. Een twintig minuten daarvoor was het nog een keurige 6. In mijn ritme had ik al gegeten, maar dan nu toch even een extra handeling toevoegen in die vaste routine. Wat snelle koolhydraten en een extra boterhammetje, pomp voor een half uurtje uit en we gaan weer door. Alles wel in een ander tempo en nog een controle check voor ik de deur uit ga. Die controle check had ik voor mezelf nodig, want na een minuut of tien nam Shaina al weer meer afstand en zocht haar eigen plekje op. Een teken dat mijn lijf zich hersteld. Niet verbaasd dat mijn metertje een 5.9 aangaf. De rest van de ochtend tot nu toe verloopt goed, met een lekkere kop hete koffie en een bloedsuiker die netjes tussen de 5 en de 7 bleef!

Weer twee mooie belevenissen

Gisteren een erg bijzondere dag. Shaina komt binnenkort in de Vriendin en natuurlijk moeten daar foto's bij. Gisterochtend kwam de fotograaf. Het leek hier binnen wel een complete fotostudio! Shaina vond het allemaal wel erg vreemd, maar bijzonder was de flexibiliteit van haar. De eerste fotoreeks ging super; Shaina poseerde keurig op de grote witte achter- en ondergrond. Haar mooie zwarte vacht maakte het wel wat moeilijk om alles duidelijk in beeld te brengen, maar de professionele fotograaf stelde de lichtsterkte wat bij en waar ik zelf een mooie zwarte vlek op een foto zou krijgen, lukte het hem om prachtige duidelijke foto's van onze dame te maken! Een beetje jaloers werd ik wel op de prachtige portretfoto's. ik heb me maar getroost met het idee dat ik  bij mijn amateurfoto's niet elke keer de kamer hoefde om te bouwen tot studio ;)
Niet alleen Shaina vond die commotie op een dinsdagochtend bijzonder,( ik ook. Ik was stiekem al lang blij dat ik zelf niet vóór de camera moest gaan staan) ik vond het ook wel bijzonder om de woonkamer in een fotostudio te zien veranderen en...... dat mijn meisje alles zo soepel over zich heen liet komen. Tot op een gegeven moment ze er genoeg van leek te krijgen, ze bleef niet meer zitten en liet als een ware diva van de "set" weg. Ze reageerde niet op mijn aanwijzingen/commando's....dat was vreemd. En eigenlijk ook weer niet. Op het moment dat Shaina opstond schoot er al door me heen: "volgens mij moet ik nu prikken." Dat bleek maar al te waar. Shaina drentelde op me af en tikte me tegen mijn hand aan. Een overduidelijk signaal dat ik moet meten. Mijn metertje gaf een 9.6 aan, dat in combinatie met een alarm betekend gewoonweg dat ik aan het stijgen ben. Wat een superhondje is het toch! Mijn commando's en aanwijzingen negeren omdat ze weet dat haar taak belangrijker is dan de piepjes en flitsen waar je baasje graag wil dat je middenin blijft zitten! Iets wat ze dus eerst keurig deed, tot mijn bloedsuiker voor haar te afwijkend was om daar niets mee te doen. Shai maakte me weer eens duidelijk dat ze er altijd voor me is, ook al ben ik in zo'n situatie niet helemaal gericht op haar! Achteraf besef ik ook dat ik door de situatie waarschijnlijk haar eerste subtiele alarmen heb gemist omdat ik haar in een situatie heb gezet waarin ik verwachtte dat ze enkel de commando's opvolgde. Zo leer ik ook elke keer nog weer wat bij. Het echte teamwerk moet van twee kanten komen! Shaina's eerste alarmen zijn heel subtiel, als normaal gesproken dat bij mij niet duidelijk in beeld komt, alarmeert ze me fysiek. Meestal is dat een poot op mijn been of een tikje tegen mijn hand met haar neus.
Al met al was het een hele leuke en vooral voor mij leerzame ochtend. De fotograaf was erg professioneel en mede daardoor werden de foto's in een ontspannen sfeer gemaakt. Ik ben erg benieuwd naar de foto's. Ik moet dat ongeduld nog een week of drie zien te overleven. Ondertussen heb ik de live-versie om van te genieten (en dat is toch net ff heel wat fijner!).

Twee weken terug was Shaina jarig. Vooral de kids vonden dat wel een heel belangrijke dag. Er werd zowaar een feestschema opgesteld voor die dag en er werden wilde plannen gemaakt voor kadootjes voor Shaina. Mijn dochter had de dag ervoor in de kring op school verteld dat Shaina de volgende dag jarig was en dat het een groot feest zou worden. Natuurlijk vertelde ze trots dat Shaina een heel bijzondere hulphond is. Juf vond het zo leuk dat ze vroeg of ze morgen wat meer wilde vertellen over Shaina's taak. Dat wilde ze wel en helemaal leuk was het als Shaina er ook bij zou zijn. Nadat Shaina de volgende ochtend vrolijk toe was gezongen en haar eerste kadootje te pakken had, mocht ze mee naar school. De kinderen van groep 3 vonden het geweldig; een jarige hond in de klas. Mijn dochter vertelde over Shaina (ze helpt mamma, door Shaina heeft ze geen hypo's meer en zijn we allemaal heel blij) en af en toe vulde ik haar aan (zeg maar de technische uitleg op groep 3 niveau). Ondertussen wandelde Shaina door de klas. Een hele leuke ervaring voor ons allemaal. Mijn dochter glom van trots; haar kanjer en knuffel was haar heldin van de dag!
Dit zijn ook weer momenten die voor mij duidelijk maken dat de kinderen buiten een bijzonder vriendinnetje Shai ook heel dankbaar zijn voor de leefbaardere situatie thuis. Want door Shaina heeft de diabetes van mama veel minder impact op hun dagelijkse belevenissen......

Shaina op school

Nog een mooi moment waaruit maar weer eens blijkt hoe makkelijk een goede diabetes hulphond integreert in de dagelijkse praktijk.
Mijn dochter had een viering op school. Groep 3 t/m 5 lieten trots aan de ouders zien waar ze de afgelopen tijd mee bezig zijn geweest en wat ze hebben geleerd.
Samen met mijn jongste op en Shaina naast de fiets op weg naar school. Shaina ging mee onder dek, want voor de kinderen is het heel duidelijk dat als Shaina haar "jas" aanheeft ze niet geaaid mag worden, want dan let ze op mij. Soms is dat toch nog wel lastig, want ze heeft natuurlijk echt een knuffel-uiterlijk, maar zo mooi om te ervaren dat het voor kinderen heel duidelijk is.
Een beetje onwennig zat Shaina de eerste vijf minuten in de speelzaal, die langzaam volliep met trotse ouders en grootouders. Het was een gezellige drukke boel. Shaina ging naast me liggen en bekeek alles maar eens goed. Het was een erg leuke middag, met veel muziek, applaus en stralende kinderen. Shaina vond alles best en bleef relaxed bij me liggen. Tot ze opeens omstond en me op een heel bekende manier aantikte. Even meten en jawel; een 8.9! Ik ben zo trots op Shaina, in een drukke en vreemde omgeving zo relaxed zijn en toch zo scherp op mij letten! Haar alarm viel niemand op, het meten van mijn bloedsuiker viel alleen de moeder naast me op. Even een kleine bolus (want ondertussen wéét ik dat ik bij deze waarde én een alarm van Shaina omhoog ga) en weer volop genieten van alle kinderen, in het bijzonder van mijn meisje!
Na afloop viel het sommige ouders pas op dat Shaina ook mee was. Geweldig hoe ik zo subtiel, zonder irritante en opvallende piepjes wordt gewaarschuwd voor een dreigende hyper. Shaina gaat gewoon waar ik ga, zonder dat het een belasting is. Het is een verrijking!

Nieuwsflits; beveiliger neemt taak diabetes hulphond over

Zucht.......
Nog nooit ben ik in het ziekenhuis aangesproken op het feit dat mijn diabetes hulphond me in de gaten houdt tijdens bezoekjes aan de specialist. Tot eergisteren. Op weg naar mijn afspraak met een specialist (ondanks de drukte in de stad mooi op tijd.......) worden Shaina en ik tegengehouden door een beveiliger van het ziekenhuis. Niet omdat de meneer in beveiligersuniform wilde weten wat voor een hulphond het was, of dat Shaina een doodle of een poedel is, nee.... Van de meneer mochten we niet het ziekenhuis verder in, totdat de afdeling waar ik moest zijn kenbaar had gemaakt dat we welkom waren (...............).
Dit protocol was helaas slechts alleen bij deze beveiliger bekend, want we hebben een kwartier moeten wachten. In dat kwartier zijn er diverse telefoontjes gepleegd. Daar sta je dan. De minuten glijden voorbij en alle tijdwinst die ik had gehad door de echte drukte in de stad te vermijden verdampte als sneeuw voor de zon. Sterker nog, deze keer zou ik veel te laat op mijn afspraak verschijnen (oké, vaak is het andersom, maar ik voel me niet prettig als ik te laat kom). Gelukkig kon ik dat gevoel wat wegstoppen door de beveiliger met zijn protocol de schuld te geven. Terwijl hij een andere beveiliger liet bellen, bleef hij bij ons staan (stel je voor dat die mevrouw met hond er vandoor zou gaan). Hij vertelde dat er wel eens mensen waren die bijvoorbeeld met een chiwawa op de arm het ziekenhuis inliepen. Duh..... wat een vergelijking (tenzij de chiwawa een hulphond is natuurlijk, herkenbaar aan zijn dekje). Shaina loopt netjes onder dek, ik heb haar hulphond id-pas bij me, voor iedereen is het duidelijk dat ze een hulphond is.........  Haar eerste taak is echt niet om me gezelschap te houden. Heb dat de beste man ook uitgelegd. Hij wilde niet luisteren, want hij zat met zijn hoofd bij het protocol. Na een kwartier wisten we allemaal wat ik al veel eerder wist, maar helemaal niet bij stil had gestaan; ik én Shaina waren welkom op de poli van de specialist. We mochten doorlopen, maar de volgende keer moest de sevretaresse van de afdeling of poli wel eerst aan de beveiliging melden dat er een hulphond welkom was om samen met mij een arts of afdeling te bezoeken.

De irritatie bleef hangen en ik besloot om navraag te doen, melding te maken of een klacht neer te leggen dat het protocol niet werkt en dat het de omgedraaide wereld is. De mevrouw die ik aan de telefoon had vond het ook wel erg bijzonder, maar verzocht me om mijn verhaal digitaal in te dienen. Braaf gedaan. En vanmiddag belde er iemand van de beveiliging of iemand die er over ging me op. Helaas werd er niets rechtgezet of gezocht naar een oplossing. De enige oplossing die er kwam was dat elke keer als ik in het ziekenhuis ben met hond dat van te voren kenbaar gemaakt moet worden aan de beveiliging door de afdeling of de specialist. Want een hond is niet hygiënisch en zou op grond daarvan kunnen worden geweigerd. Hellup! Ik betreed alleen een spreekkamer in een ziekenhuis dat bol staat van bacteriën en virussen ! Ik neem Shaina echt niet mee een operatiekamer op! (In Rijnstate Zevenaar hebben ze al moeite met een huisvlieg, dus daar kan ik me iets bij voorstellen). Op de plekken waar Shaina mee naar toe gaat, kan iedereen komen, met of zonder infecties of rare ziekten...... Mijn hele riedel over de rechten en plichten van hulphonden enz enz. enz. hielpen niet, want protocol is protocol en de veiligheid van patiënten staat voorop (?..........). Het enige dat we bereikt hebben voor mijn geduld en hum op waren was dat er (ook door een jurist) nog eens naar het protocol wordt gekeken en dat er wordt gekeken of het werkbaarder kan worden gemaakt. Alleen kon hij niet beloven op welke termijn.............
De meneer wist mij ook nog te vertellen dat als Shaina niet welkom was, ik Shaina af zou mogen leggen (wat een nare woorden) in het beveiligingshok, met een bakje water. Dan kon een beveiliger mij "escorteren" naar de wachtkamer. Die zou dan dus haar taak overnemen. Goed nieuws dus; er lopen getrainde beveiligers rond die je bloedsuikers in de gaten houden! Ik zou zeggen; bel het journaal, dit is een wereldprimeur!

Zal vast deel 1 achter de titel zetten, want dit wordt vervolgd. En nu ga ik me er niet meer druk over maken, anders moet Shaina (of de beveiliger i.o. aan het werk). Hyperdepiep!